Kom i dag over en nynorsk stil jeg skrev på VGS for en del år siden (var vel høsten 2001). Jeg rikket på smilebåndet her jeg satt og syntes det var verdt ta seg tid til å få det skrevet inn på Pc'n. Forbehold om skrivefeil. Enjoy, hehe.
Den einsame gorillaen
Det var ein gong ein gorilla som levde langt inne i ein jungel, ein stor jungel, med tusenvis av dyreartar og tett i tett med mange slags tre. Gorillaen følte seg veldig einsam. Han hadde vanskeleg for å kome i kontakt med dei andre dyra i jungelen og visste ikkje kva han skulle gjere for å få seg vener. Kvar gong han gjesta nokon, vart han mobba for ikkje å vere god nok i leikane han var med på. Han var for stor og tung til å vere med på hoppeleikar og han var for treig og klønete til å ta del i sprintøvingar. Å klatre var det verste han visste, mens dei andre apane i jungelen hang i tretoppane mest heile dagen.
Ein vakker dag hadde gorillaen fått nok av jungelen og bestemte seg for å søkje lukka ein annan stad. Han laga seg ei matpakke med rikeleg med bananar og la i veg.
Då han var komen til utkanten av jungelen, trefte han på ein elefant. Han stod og lyfta på ein stokk med snabelen sin.
”Kva er det du driv på med?” spurde gorillaen.
”Eg driv med marklyfttrening!” svara elefanten.
”Eg må vere i topp form når JM tek til om ein månad.”
Gorillaen tykte om det han såg, og elefanten lærde han dei nødvendige teknikkane som måtte til for at han skulle kunne meistre det.
”Takk så mykje for lærdommen” sa gorillaen, tok seg ein banan og vandra vidare.
Då han hadde kome eit stykke vidare, støytte han på eit nashorn med ein stokk på nakken, maken til den som elefanten hadde trena med. Han stod oppreist på bakføtene og bøygde seg ned på huk. Han reiste seg sia opp att og gjentok dette fleire gongar. Gorillaen blei nysgjerrig på dette og gjekk bort til nashornet.
”Kva er det du driv på med?” spurde gorillaen.
”Eg driv med knebøygning!” svara elefanten.
”Eg må vere i topp form når JM tek til om ein månad.”
Gorillaen vart interessert og spurde om nashornet om han ville vere så venleg å lære han dei teknikkane han trong for å meistre øvinga. Det ville nashornet gjerne og viste gorillaen det viktigaste.
”Takk så mykje for lærdommen” sa gorillaen, tok seg ein banan og vandra vidare.
Etter langt om lenge og lengre enn langt kom han forbi ei løve som låg på ryggen på ein benk. Ho hadde også ein stokk som ho lyfta ned mot brystkassa og opp att med framføtene. Gorillaen vært igjen nyfiken på kva dette kunne vere.
”Kva er det du driv på med?” spurde gorillaen.
”Eg driv og trenar benkpress!” svara løva.
”Eg må vere i topp form når JM tek til om ein månad.”
Denne øvinga fall også i smak hos gorillaen og han spurde om ikkje løva kunne vere så snill og lære han dei viktigaste teknikkane. Løva var grei og viste han korleis han skulle lyfte rett.
”Takk så mykje for lærdommen” sa gorillaen, og tok seg ein banan. Han var blitt så nysgjerrig på kva elefanten, nashornet og no løva hadde meint med JM at han berre måtte spørje.
”Kva meiner du med JM?” spurde han.
”Jo, no skal du høyre” svara løva. ”JM er den årlege meisterskapen i styrkelyft som blir arrangert i jungelen.”
Gorillaen takka løva nok ein gong og bestemte seg for å vende heim att for å prove at også han kunne vere god i leikar. Han ville delta i jungelmeisterskapen!
Ein månad og mykje trening seinare var den store dagen der. Elefanten, nashornet og løva var alle på plass for å sikre seg den fyrste plassen på sigerspallen. Dei blei alle overraska av at gorillaen skulle vere med.
”Me har mykje meir trening enn deg!” sa nashornet.
Gorillaen meinte han hadde ein stor fordel. Dei måtte vente til etter konkurransen med å dømme han.
Knebøy var fyrste øvinga deira. Nashornet gjekk ut på scena som fyrstemann og lyfta som om stokken skulle vore laga av papir. Elefanten og løva sleit mykje meir, og dei vart båe slegne av gorillaen. Benkpressøvinga blei sidan vunne klart av løva med elefanten og nashornet eit godt stykke bak. Gorillaen vart igjen nummer to i øvinga.
No stod berre marklyfting igjen på programmet. Denne gongen var elefanten heilt suveren, men gorillaen blei nok ein gong nest best og gjekk til slutt av med den gjeve samanlagtsigeren.
”Korleis greidde du dette?” spurde elefanten.
”Eg har hatt svært hjelpsame trenarar” svara gorillaen.
”Og så ytte eg bra i alle øvingane.”
Gorillaen var no blitt ein helt i jungelen. Han hadde ikkje problem med å få seg vener meir og han fekk endeleg prove at alle kan bli gode i leikar dersom dei berre trenar. Han var heilt i himmelen og har han ikkje kome ned att, ja så er han der enno.
